Uczucie lekkości jest przyjemne. Czujemy się dobrze, gdy mamy tzw. lekką głowę, myśli, jak i ciało. Wspaniale czujemy się w wodzie lub na karuzeli, kiedy to siła odśrodkowa powoduje, ze jesteśmy szczęśliwsi oraz młodsi.
Osoby chorujące na depresję doświadczają, jak pisze Antoni Kępiński, tzw. stanu zahamowania – ciężkości.
Zahamowanie dotyczy początkowo przede wszystkim codziennych aktywności. Pojawia się problem z podejmowaniem decyzji, tych ważnych, wymagających dużego wysiłku oraz błahych. Zahamowaniu ulegają procesy poznawcze. Choremu ciężko się skupić, skoncentrować, niekiedy mogą wystąpić problemy z mową, aż do jej zaniku. Subiektywnym odczuciem zahamowania jest uczucie ciężkości. Depresja wywiera wpływ także na postawę ciała. Sylwetka chorego jest przygarbiona, a same ruchy powolne.
Ma wrażenie jakby stał się znacznie cięższy, chociaż w depresji najczęściej dochodzi do utraty wagi. Uczucie ciężaru dotyczyć może całego ciała lub jego partii: ciężkie nogi, ręce lub ciężka głowa. Warto zauważyć, że pojęcie tzw. ciężkiej głowy funkcjonuje powszechnie. Czasem słyszymy, że ktoś ma ciężką głowę. Myśli tej osoby są przytłaczające, gdyż boryka się z problemem lub natłokiem uczuć. Nie zawsze uczucie ciężkiej głowy ma związek z depresją, ale oznacza to, że ciężkość jako taka powiązana jest z nastrojem. Nie ma badań, które potwierdzałby wpływ obniżenia ciężaru ciała (np. wejście w stan nieważkości) na kondycję psychiczną, niemniej jest to bardzo interesujący temat. Odczuwana ciężkość kończyn nazywana jest także paraliżem ołowianym.
Jak widać zatem depresja – choroba duszy, odciska swoje piętno nie tylko na psychice, ale manifestuje się także w ciele. Uczucie ciężaru jest jedną z takich manifestacji. Depresja mówi poprzeć ciało. Warto się jemu przysłuchać i przyjrzeć.
Nikomu nie życzę tej choroby. Co z tego, że ma się w życiu wszystko, skoro nie da się z tego czerpać przyjemności